Ucho zewnętrzne, środkowe i wewnętrzne to trzy główne części ucha. Gdy konieczne jest sprawdzenie, jak dobrze działa ucho wewnętrzne, audiolog może wykonać test, który ocenia otoemisję akustyczną, odnosząc się do dźwięków wytwarzanych przez ślimak. Dźwięki ślimakowe mogą być również wykorzystywane do oceny funkcji komórek rzęsowatych i testowania innych struktur wpływających na słuch, takich jak nerw słuchowy.
Zbadana otoemisja akustyczna pozwala określić ubytki słuchu lub jego dysproporcje w różnych uszach, a więc jest też jednym z badań, które pozytywnie wpływa na poprawę jakości życia już od najmłodszych lat. W naszym poradniku wyjaśniamy, jak wygląda takie badanie oraz jak reagują na nie pacjenci.
Czym jest otoemisja akustyczna?
W odpowiedzi na dźwięk ucho wewnętrzne wytwarza dźwięki, ich fachowa nazwa stosowana przez lekarzy i audiologów to otoemisja akustyczna. W szczególności to komórki rzęsowate w uchu wewnętrznym wibrują w odpowiedzi na dźwięk. Wibracje te wytwarzają ciche lub bardzo niskie dźwięki, które odbijają się echem w uchu środkowym.
To właśnie te emisje dźwięku są mierzone podczas testowania OAE. Przy normalnym słyszeniu te „ciche dźwięki” będą wytwarzane. Ale jeśli ubytek słuchu przekracza 25–30 decybeli, OAE nie zostaną wyprodukowane ani wykryte. Brak cichych ech dźwiękowych może również sugerować blokadę w uchu środkowym lub zewnętrznym.
Otoemisja akustyczna – jak przeprowadza się test?
Otoemisja akustyczna sprawdzana jest w trakcie specjalistycznego badania. Na czym ono polega? Podczas badania otoemisji akustycznej wewnątrz sprawdzanego ucha umieszczane są niewielkie sondy. Zadaniem pierwszej z nich jest emitowanie dźwięków bezpośrednio do ucha.
Druga z nich jest w gruncie rzeczy mikrofonem. Urządzenie mierzy wszelkie wykryte dźwięki: zarówno te, które powracają jak i te, które oddalają się jak echo. Pacjent nie musi reagować w trakcie badania, nie jest więc wymagana jego kontaktowość.
Nie ma potrzeby, aby pacjent odpowiadał podczas wykonywania testu. Wyniki są wyświetlane na monitorze audiologa podczas badania. Dlatego też te badania słuchu mogą być przeprowadzane w bardzo młodym wieku, a w ich następstwie już od najmłodszych lat dziecko będzie funkcjonować jak jego zdrowi rówieśnicy bez problemów ze słuchem.
Rodziców uspokajamy – otoemisja akustyczna badana jest w sposób całkowicie bezbolesny, maluch będzie więc całkowicie spokojny, a część z nich badania nawet przesypia.
Otoemisja akustyczna – jak działa prawidłowe wykrywanie dźwięków?
Prawidłowo funkcjonujący ślimak wydaje cztery określone dźwięki. Spontaniczne emisje akustyczne występują naturalnie, ale nigdy nie w odpowiedzi na jakiekolwiek dźwięki. Reakcjami na dźwięki krótkotrwałe są przejściowe otoemisje akustyczne.
Miękkie echa powstające w odpowiedzi na dwa różne źródła dźwięku o różnych tonach są produktem zniekształceń, jakie mogą zachodzić w otoemisjach akustycznych. Wszelkie reakcje na tony ciągłe to otoemisje akustyczne o stałej częstotliwości.
Sposobem na leczenie zaburzonej otoemisji akustycznej może być wyeliminowanie przyczyn, może to być zarówno farmakoterapia, jak i aparaty słuchowe. Przyczyn zaburzeń otoemisji może być wiele, a do najbardziej popularnych należą:
- Ucho pływaka, powstające u osób uprawiających sporty wodne
- Nieprawidłowe ciśnienie w uchu środkowym
- Torbiele w niektórych częściach ucha lub przewodu słuchowego
- Uszkodzenie bębenka ucha
- Nieprawidłowy wzrost kości ucha środkowego (otoskleroza)
Same wyniki badań otoemisji akustycznych nie mogą pozytywnie zdiagnozować utraty słuchu lub głuchoty. Nawet jeśli pacjenci nie przejdą testu otoemisji akustycznej, zwykle brane są pod uwagę wyniki mowy, odpowiedzi słuchowej pnia mózgu, tonów czystych i badania ucha środkowego, aby uzyskać dokładniejsze zrozumienie stanu zdrowia słuchu.
Jest to szczególnie ważne u bardzo małych dzieci, u których badana jest otoemisja akustyczna, ze względu na wrażliwość urządzeń testowych, na którą może wpływać gromadzenie się płynu lub woskowina w uszach.
Bibliografia
Kemp, D. T., Ryan, S., Bray, P., A guide to the effective use of otoacoustic emissions. Ear and hearing, 11(2), 93-105
Talmadge, C. L., Tubis, A., Long, G. R., Piskorski, P., Modeling otoacoustic emission and hearing threshold fine structures. The Journal of the Acoustical Society of America, 104(3), 1517-1543
Probst, R., Lonsbury-Martin, B. L., Martin, G. K., A review of otoacoustic emissions. The Journal of the Acoustical Society of America, 89(5), 2027-2067
Lonsbury-Martin, B. L., Martin, G. K., The clinical utility of distortion-product otoacoustic emissions. Ear and hearing, 11(2), 144-154
Kemp, D. T., Otoacoustic emissions, travelling waves and cochlear mechanisms. Hearing research, 22(1-3), 95-104
