U większości osób konieczność wykonania badań lekarskich, w tym laryngologicznych, budzi stres i niepokój. Zazwyczaj emocje te biorą się z niewiedzy, na czym polegają badania i jak wyglądają. W tym artykule podpowiadamy, jak przygotować się do wizyty u laryngologa. Okazuje się, że nie taki diabeł straszny, jak go malują.
Badania otolaryngologiczne to w dużej mierze metody nieinwazyjne, które nie wywołują bólu ani dyskomfortu. Ich wykonanie jest konieczne w przypadku stwierdzonych problemów ze słuchem. Przeprowadza się je również jako konsultacje medyczne oraz prewencyjnie po 55. roku życia.
Jak przygotować się do wizyty u laryngologa?
W większości przypadków badania słuchu nie wymagają specjalnego przygotowania. Aby zapewnić sobie komfort podczas wizyty u laryngologa, warto przestrzegać kilku prostych zasad: wyspać się, zjeść pożywne, ale lekkostrawne, śniadanie, postarać się wyciszyć i zadbać o regularny oddech. Pozytywne nastawienie to już połowa sukcesu. Podstawowe badania słuchu to:
- Otoskopia – wykonywana jest za pomocą otoskopu, czyli wziernika emitującego światło, pozwala ocenić przewód słuchowy i błonę bębenkową.
- Audiometria tonalna – to tak zwane badanie subiektywne, które wymaga reakcji pacjenta, pozwala na określenie progu słyszalności dźwięku.
- Audiometria słowna – podobnie jak tonalna jest metodą subiektywną, umożliwia oceną rozumienia mowy przez pacjenta.
Są to metody nieinwazyjne i bezbolesne. Audiometrię tonalną i słowną wykonuje się w specjalnie wyciszonej kabinie. Pacjent podczas badania ma założone słuchawki, a jego zadaniem jest naciśnięcie przycisku, gdy usłyszy w nich dźwięk – w audiometrii tonalnej, a w audiometrii słownej – powtarzanie emitowanego w słuchawkach zestawu słów, zdań, sylab i logarytmów. Czas trwania każdego z tych badań to około 40 minut. Wymienione metody stosuje się, aby określić rodzaj i stopień niedosłuchu oraz dobrać odpowiednie aparaty słuchowe.
Badania, które również nie są inwazyjne, ale wymagają wprowadzenia do kanału słuchowego sondy akustycznej połączonej z mikrofonem, to:
- Badanie emisji otoakustycznych – pozwala na określenie sprawności komórek rzęsatych znajdujących się w uchu wewnętrznym. Sonda wprowadzona do kanału słuchowego rejestruje sygnał akustyczny powstający w ślimaku usznym na skutek stymulacji słuchu dźwiękiem.
- Tympanometria – wykonywana jest w przypadku podejrzenia wysiękowego zapalenia ucha, niedrożności trąbki słuchowej lub przerw w łańcuchu kosteczek słuchowych – młoteczka, kowadełka i strzemiączka. Trwa kilkadziesiąt sekund. Wprowadzona sonda rejestruje wychylenia błony bębenkowej pod wpływem zmiany ciśnienia za pomocą pompki przymocowanej do sondy.
Nieco bardziej skomplikowane badania to pomiary potencjałów słuchowych wywołanych – ABR i BERA. Metody te wykorzystuje się w celu rejestracji odpowiedzi z pnia mózgu na fale dźwiękowe. Wymagają one umieszczenia na głowie pacjenta trzech elektrod oraz nieruchomego siedzenia, warto więc uzbroić się w cierpliwość.
Jak przygotować dziecko do wizyty u laryngologa
W przypadku badania laryngologicznego u dzieci niektóre metody diagnostyczne wymagają modyfikacji ze strony personelu medycznego – zobacz: Badanie słuchu u dzieci. Ponieważ stres u najmłodszych pacjentów, podobnie jak u dorosłych, wywołuje głównie niewiedza, jak przygotować się do wizyty u laryngologa oraz co będzie się podczas tego spotkania działo, warto wcześniej wytłumaczyć dziecku, na czym polegają badania i dlaczego należy je wykonać.
Pacjentów, którzy są jeszcze zbyt mali na rozmowę, trzeba otoczyć szczególną opieką i życzliwością podczas wizyty laryngologicznej, powinni im towarzyszyć rodzice. Niemowlęta najłatwiej przechodzą badania w czasie snu. Niektóre metody wymagają zastosowania krótkotrwałego znieczulenia ogólnego, np. ABR i BERA, w takim przypadku pacjent powinien być na czczo. Jeśli zaistnieje taka potrzeba, personel medyczny na pewno wcześniej poinformuje rodziców. Należy też zadbać o to, aby maluchowi nie towarzyszył żaden dyskomfort np. w postaci pełnej pieluchy.
Przygotowując się na wizytę u laryngologa, warto pamiętać o tym, że na ogół przeprowadzane badania są nieinwazyjne i bezbolesne, więc nie trzeba się ich w żadnym stopniu obawiać.
Bibliografia:
- Iwanicka-Pronicka K., Radziszewska-Konopka M., Siedlecka H., Przegląd technik diagnostycznych stosowanych w przesiewowych badaniach słuchu noworodków, „Pediatria Polska” 2007, 82(12), 951–955.
- Kochanek K., Badania przesiewowe słuchu, „Audiologia Kliniczna”, Mediton Oficyna Wydawnicza, Łódź 2005, s. 391–396.
- Kochanek K., Obiektywne badania słuchu u progu XXI wieku.
- Kochanek K., Sobieszczańska-Radoszewska Ł., Skarżyński H., Zasady i metody diagnozowania narządu słuchu u dzieci, „Audiofonologia” 2000, 17, 91–103.
- Łuczaj J., Rogowski M., Submucosal bipolar radiofrequency therapy for treatment of turbinate hypertrophy, „Otolaryngologia Polska” 2007, 61, 290–294.
- Masalski M., Giżewski S., System diagnostyczny do obiektywnego badania słuchu metodą słuchowych potencjałów wywołanych stanu ustalonego, „Przegląd Elektrotechniczny” 2009, 85(2), 45–48.
- Pucher B., Szydłowski J., Jakubczak-Szymańska K. et al., Analiza czynników ryzyka uszkodzenia słuchu u niemowląt w materiale Kliniki Otolaryngologii Dziecięcej Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu w latach 2008–2010, „Family Medicine & Primary Care Review” 2013, 3, 379–380.
- Radziszewska-Konopka M., Program Powszechnych Przesiewowych Badań Słuchu u Noworodków w Polsce organizowany przez Fundację Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy, „Audiofonologia” 2002, 21, 107–119.
- Skarżyński H., Ratyńska J., Mueller-Malesińska M. et al., Metody stosowane do badań przesiewowych słuchu u noworodków, „Audiofonologia” 1997, Xl, 139–146.
